قطعه ي گمشده اي از پر پرواز کم است

يازده بار شمرديم و يکي باز کم اس

اين همه آب که جاريست نه اقيانوس است

عرق شرم زمين است که سرباز کم است

عمريست که از حضور او جامانديم

در غربت سرد خويش تنها مانديم

او منتظر است تا که ما برگرديم

ماييم که در غيبت کبرا مانديم

گريه ام را خداي نعمتي داد و صدهزار منت بر اين نعمت
که تحمل روزهايي که آخرش شب بي تو است را برايم آسان مي کند

ما و ليلي همسفر بوديم در راه عشق*****او مطلب ها رسيد و ما هنوز اواره ايم