غربت امام عصر علیه السلام
شاید گفتن از غربت امام عصر ارواحنا فداه کمی عجیب و غریب به نظر برسه! احتمالاً از خودتون می پرسید : مگه امام زمان هم غریبه؟ چرا که معمولاما از غربت سائر ائمه مطلب شنیده ایم ولی:
مولای متقیان حضرت علی علیه السلام را به حق ، اول مظلوم عالم می دانیم.هر ساله در ایام فاطمیه ، به یاد مصائب حضرت زهرا علیها السلام اشک ماتم می ریزیم و باید هم اینگونه باشد. به هر مناسبت و در هر مصیبتی ، بر مظلومیت سید الشهدا امام حسین علیه السلام و اهل بیت مکرمش می گرییم .شنیدن نام قبرستان بقیع ، غم و اندوه را بر دل هایمان می نشاند. بر غربت امام موسی بن جعفر علیه السلام در سیاه چال های غداد اشک غم از دیدگانمان جاری می کنیم. با تمام وجود ، امام رضا علیه السلام را «غریب الغربا» می خوانیم . امام دهم و یازدهم را «عسگریین» لقب داده ایم که این مطلب حاکی از این است که این دو پیشوا تمام عمر را در پادگان خلفای عباسی اسیر و تحت نظر بوده اند و مگر مظلومیتی بالاتر از اینه می توان تصور کرد؟
... اما به غربت امام زمان علیه السلام کمتر اندیشیده یا فکر نکرده ایم و این خود ، اولین بیت از این مثنوی «هفتاد من کاغذ» است. ناآگاهی از غربت امام عصر علیه السلام یا باور نداشتن غربت امام زمان یا غفلت از این غربت ...، اولین وجه از غریبی امام زمان ارواحناالفداه است...
چه انتظار عجیبی! تو بین منتظران هم ، عزیز من چه غریبی!
عجیب تر که ! چه آسان نبودنت شده عادت، چه بی خیال نشستیم ، نه کوششی، نه وفایی .