زینت تاریخ ما گمنام هاست       در پس هر بی نشانی نام هاست

امروز اولین باری نبود که به دانشگاه علم وصنعت می رفتم ، اما با همیشه فرق داشت آخه بوی گلاب و عطر همه

جا رو پر کرده بود ، عده زیادی از مردم از پیر و جوون گرفته تا اساتید و دانشجویان دانشگاه جمع شده بودن . اربعین

بود ، میلیونها زائر به کربلا رفته بودن و بدور شهدای کربلا طواف عشق می کردن اما غیر کربلا تو ایران هم یه زیارت

اربعین بر پا بود.

                            تو شهرمون 5 مسافر ، 5 اربعینی ، 5 حسینی از کربلای جبهه ها اومده بودن. 

می خواستم به اونها خوشامدی بگم و به اونا بگم مسافرای کربلا ، ای عاشقایی که تونستید مثل حسین

(ع) بشید،اومدم برای پذیرایی از شما...ولی دیدم که من مهمون اونها هستم و انگار این شهیدا سفیرانی

از جانب دیگر  شهدا بودن و اومده بودن ،خودشون رو نشون داده بودن تا خیلی چیزا به ما بگن... حرف های

زیادی برای گفتن داشتن . . .

 خواستم صداشون کنم که ای شهدای گمنام دیدم  گمنام من بیچاره ام که راهم رو گم کردم . . . اگه اونا

گمنام بودن ، مردم نمی شناختنشون پس این همه جمعیت چی بود . . .

مردم به شهدا می گفتن :  شهدا شاید پدر و مادرتون ، برادر و خواهرتون تو جمعیت نباشن اما ما جای اونا

اومدیم ، ما رو برادر و خواهرتون بدونید . . .

خلاصه یکی از بهترین اربعین هایی که داشتم امروز بود. تو دانشگاه علم و صنعت هر کس یه گوشه داشت

با شهیدا درد و دل می کرد و غوغایی بود . . .

اونایی که الان فکر می کنن  انقلاب  تموم شده باید اونجا می بودن و می دیدن که  شهدا با خون پاکشون

چطور پای این انقلاب رو امضا کردن و اون رو بیمه کردن.به برکتشون تو دانشگاهی که می خواست مسابقه

دختر نمونه ... برگزار بشه حالا از رئیس گرفته تا اساتید و دانشجوها و دولتمردایی که حضور داشتن حرف از

شهادت ،حسینی بودن و . . . می زدن. 

و چه زیبا است که می گویند شهدا شمع محفل بشریتند ، سوختند تا با نور خود ما را از تاریکی نجات دهند .

پیامتان ، وصیت هایتان به گوش ما رسیده است و اگر چه سرهای شما را بریدند اما فریادتان را هرگز نتوانستند

ببرند و در تاریخ فریادتان که عزت و پیروی از اسلام ناب و ولایت است باقی است.

از لبیک یا محمدا  . . .  تا لبیک یا خامنه ای