رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله در مورد فضیلت این ماه می فرمایند:

« مردم ! این ماه برترین ماه ها نزد خداست و روزهایش برترین روزها و شبهایش برترین شبهاست و ساعتهای آن بهترین ساعتهاست . نفس هایتان در آن تسبیح و خوابیدنهایتان عبادت و عمل شما در آن مقبول و دعای شما در آن مستجاب است. با تشنگی و گرسنگی خود در این ماه تشنگی و گرسنگی روز قیامت را به یاد آورید. به فقیران صدقه بدهید ، بزرگان خود را احترام بگذارید و کوچکترها را مورد رحمت خود قرار دهید . با یتیمان مردم مهربانی کنید تا با یتیمان شما مهربانی شود و صله ی رحم به جا آورید...

مردم ! شما زندانی اعمالتان هستید، با استغفار خود را آزاد کنید . پشتهایتان از گناه سنگین است ، با طولانی نمودن سجده اهای خود آنرا سبک کنید...

مردم ! کسی که مؤمن روزه داری را افطاری دهد ، ثواب آزاد کردن یک بنده و آمرزش گناهان گذشته ی خود را دارد گرچه با نیمدانه ای از خرما یا جرعه ای آب.

هر کس در این ماه بر من صلوات بفرستد ، روزی که ترازوها سبک است ، خداوند ترازوی او را سنگین می نماید و کسی که یک آیه قرآن بخواند مانند کسی که قرآن را در ماهی غیر از این ماه ختم کند، ثواب خواهد داشت.»

« اللهُم صَلِ علی مُحمد وَ آل مُحمد »

امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام از رسول خدا سؤال فرمودند : برترین اعمال در این ماه چیست؟
حضرت فرمودند: ابوالحسن! برترین اعمال در این ماه دوری گزیدن از حرام های خدای عزیز و بزرگ است.

خداوندا ! توفیق ترک گناه را در این ماه بزرگ را به ما عطا بفرما !

این نامه در اوایل دوران غیبت کبری برای شیخ مفید که از بزرگترین فقهای تاریخ شیعه است شرف حضور یافته است. احمد بن على بن على بن ابیطالب طبرسى در کتاب «احتجاج» مى‏نویسد: مکتوبى در اواخر ماه صفر سال 410 (هجرى) از ناحیه مقدسه امام زمان (ع) به شیخ مفید محمد بن محمد بن نعمان - قدس اللّه روحه - رسید. رساننده آن مکتوب گفته است که آن را از ناحیه‏اى متصل به حجاز آورده است . آن نامه چنین این است :

 بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر تو اى دوست مخلص در دین که در اعتقاد به ما با علم و یقین امتیاز دارى. ما شکر وجود تو را به پیشگاه خداوندى که جز او خدائى نیست برده و از ذات بى زوالش مسئلت مى‏نمائیم که رحمت پیاپى خود را بر آقا و مولى و پیغمبر ما محمد و اولاد طاهرین او فرو فرستد و به تو که پروردگار توفیقاتت را براى یارى حق مستدام بدارد و پاداش تو را با سخنانى که از جانب ما مى‏گوئى با صداقت افزون گرداند. اعلام مى‏داریم که به ما اجازه داده شده که تو را بشرافت مکاتبه مفتخر سازیم و موظف بداریم که آنچه به تو مى‏نویسیم به دوستان ما که نزد تو مى‏باشند برسانى. خداوند آنها را به طاعت خود عزیز بدارد و با حفظ و عنایات خود مشکلات آنها را بر طرف سازد.

خداوند تو را با امداد خود بر دشمنانش که از دینش بیرون رفته‏اند پیروز گرداند و در رسانیدن به کسانى‏که اطمینان به آنها دارى به طرزى که انشاء الله مى‏نویسیم عمل کن:

هر چند ما در جائى منزل کرده‏ایم ، که از محل سکونت ستمگران دور است و این هم به علتى است که خداوند صلاح ما و شیعیان با ایمان ما را تا زمانى که دولت دنیا از آن فاسقان مى‏باشد در این دیده است . ولى در عین حال از اخبار و اوضاع شما کاملاً آگاهیم و چیزى از آن بر ما پوشیده نمى‏ماند.

چون بهار آید به صحرا ، غنچه لب وا می کند             شیعه چون شعبان بر آید ، شور و غوغا می کند

بلبل اندر شاخ گل  نغمه ز دل  سر می دهد             عاشق ار  معشوق  بیند  غم  ز دل  وا می کند

مهدیا !  در انتظارت  روز  و شب در حسرتیم              هجر  رویت  شعله   اندر  جان  شیدا   می کند

وعده دیدار  نزدیک  است  و  ما  در   انتظار              تشنه  چون  دریا   رود   دل  غرق  دریا  می کند

منجی  عالم !  بیا  مشتاق   دیدار     توییم               منتظر  یَا بنَ الحَسن  هر  لحظه  نجوا  می کند

از خدا  توفیق  خواهم  تا   شوم  سرباز  تو               هر که سرباز  تو  شد، گم گشته  پیدا می کند

 ماه شعبان ماه ولادت چهار نور منجلی از جلوه  روی  علی بر تمامی شیعیان گرامی باد

شعبان شد و پیک عشق از راه آمد***  عطر نفس بقـیـة الله آمـد

با جلوه ی سجاد و اباالفضل و حسین     ***  یک ماه و سه خورشید در این ماه آمد
 

عالم شده مسرور، به صــــد شــــور ، پـــــر از نــــــــــــــور ، زشــــادی ز ســـه میـــلاد ، نــعــمــت شده بـسیــار، ز میلاد سه گل از حرم یار

سه دلدار حسین است و سجاد و ابوالفضل علمدار

فضیلت ماه شعبان

ماه شعبان، ماه هشتم از ماه های قمری، ماهی بسیار شریف و منسوب به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم است. پیامبر فرمود: «شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه خدا. هر کس یک روز از ماه من را روزه بگیرد، من در قیامت شفیع او خواهم بود.» پیامبر ماه شعبان را روزه می‌داشت و آن را به ماه رمضان وصل می‌کرد. هنگامی که ماه شعبان فرا می رسید امام سجاد علیه السلام اصحاب خود را فرا می‌خواند و درباره فضیلت این ماه سخن گفت. آنگاه می‌فرمود: « هر کس برای محبت پیامبر و تقرب به خداوند، ماه شعبان را روزه بدارد، خداوند او را در رور قیامت مشمول کرامت خود می‌گرداند و بهشت را برای او لازم می شمارد.»

بر هر حال علاوه بر روزه که فضیلت بسیاری دارد، اعمال دیگری همچون نماز و اذکار و دعاها و استغفار نیز در این ماه وارد شده است که در کتاب شریف مفاتیح الجنان در فصل اعمال ماه شعبان ذکر شده است.

از حضرت صادق علیه السلام و ایشان از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل کرد که مى‌فرمود: از زمانى که شنیدم منادى رسول خدا صلى الله علیه و آله ندا کرد در ماه شعبان، ترک نشد از من روزه شعبان و ترک نخواهد شد از من تا مدتى که حیات دارم ان شاء الله تعالى. سپس مى‌فرمود که روزه دو ماه شعبان و رمضان توبه و مغفرت از خدا است.

حوادث و وقایع تاریخی فراوانی نیز در ماه شعبان روی داده که مهمترین آن ولادت امام حسین(ع) و امام سجاد(ع) و حضرت مهدی(عج) و حضرت ابولفضل العباس (ع) است.
التماس دعا

خداوند در قرآن بت پرستان را کافر و مشرک دانسته زیرا آنها می گفتند : بتها در نزد خدا از ما شفاعت می کنند. شما شیعیان هم می گویید اهل بیت در نزد خدا از ما شفاعت می کنند، پس کافر و مشرک هستید !؟

شاید این شبهه را شنیده باشید و شاید با اون در آینده مواجه بشوید پس جواب مرحوم دوانی رو به این شبهه می تونید در این نوشته بخونید و نظرتون رو بیان کنید.

آری خداوند ، حکم به کفر اینان نمود ، ولی منشا کفر آنها یکی از این دو امر است : یا به خاطر ظلمی است که درباره خدا مرتکب شده اند و بوسیله آن به خدا تقرب می جویند و یا به خاطر پرستش واسطه مذکور ، یعنی بت هاست که می گفتند : « به این خاطر آنها را می پرستیم که ما را به خدا نزدیک می کنند. »
لازم به ذکر نیست که این هر دو ، ربطی به شفیع قرار دادن پیغمبران ندارد. زیرا وسیله قرار دادن آنها نه کفر است و نه شرک. به دو دلیل :

1- شیعه بلکه عموم مسلمانان که شفاعت را جایز می دانند ، از محمد بن عبدالوهاب نجدی (رئیس فرقه وهابی ها) سوال کنند : آیا در شریعت اسلام ، شفاعت هست یا نیست ؟

اگر بگوید : نیست ، چیزی را که قبلاً اعتراف نموده بود منکر شده است. (گفته بود خداوند شفاعت را به پیغمبر و هم غیر او عطا کرده است زیرا در آیات قرآن این مطلب بیان شده است )

و اگر بگوید : شفاعت در شریعت اسلام هست ، به وی می گوئیم آیا کسی که شفاعت می کند ، در آمرزش گناهان با خدا شریک است ؟ یا با کسی که شفاعت می خواهد در خواستن آمرزش شریک می باشد ؟

اگر بگوید با خدا شریک است ، برای خدا شریک قرار داده است ، و به آنچه که از آن می گریخته گرفتار شده است. و چنانچه بگوید با مشفوع در طلب مغفرت شریک شده است ، آنچه را مسلمانان معتقدند ، اعتراف کرده است.
و اگر بگوید : شفاعت در دنیا و آخرت فرق می کند ، می گوئیم در این صورت چیزی که در این دنیا شرک است ، نمی تواند در آخرت پرستش باشد ، شرک شرک است ، خواه در دنیا باشه  ، خواه در جهنم.

2- اگر توسل جستن به شفیع ، به معنی پرستش او باشد ، دیگر امر به توسل در آیه شریفه « یا ایُّها الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا الله وَ ابتَغُوا اِلَیهِ الوَسیلَه » جایز نخواهد بود. زیرا منظور از وسیله چیزی است که به وسیله آن به خدا متوسل شوند. این دیگر اختصاص به افعال عبادی ، یا مطلق طاعت ، یا کتاب و سنت ندارد ، بلکه ظاهر لفظ « وسیله » عام است، و نمی توان از معنی ظاهری آن عدول کرد.

بنابراین شامل مطلق وسایلی می شود که خدا امر نموده از آنها پیروی کنند ، و به آنها چنگ زنند ، و اینان پیغمبران هستند ، و ریسمان کشیده الهی از آسمان به زمین می باشند که خدا می فرماید : « وَ اعتَصِمُوا بِحَبلِ اللهِ جمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا »
زیرا منظور از حبل ( ریسمان ) در آیه واسطه میان خدا و بندگانست و این معنی تشبیه شده به ریسمانی که دو چیز را به هم پیوند می دهد.

با توجه به این حقیقت ، سخن وهابی ها که می گویند : در شریعت اسلام « واسطه » امر بیهوده ای است ،برخلاف کتاب و سنت می باشد. زیرا « واسطه » گذشته از قرآن ، در احادیث صحیح هم وارد شده است ، مانند حدیث متواتر بین شیعه و سنی که پیغمبر (ص) فرمودند : « اهل بیت من در میان شما همانند کشتی نوح است که هر کس در آن نشست ، نجات یافت ، و هر کس از آن سرپیچی نمود ، غرق شد. »

و در حدیث متواتر دیگر فرمودند : « من دو چیز گرانبها در میان شما می گذارم : کتاب خدا و دودمانم. مادام که دست به دامان آنها زده اید ، هرگز گمراه نمی شوید. » معنی چنگ زدن و دست به دامن آنها زدن هم اینست که در مواقع گرفتاری ، به آنها توسل جویند ، و آنها را باعث نجات خود ، از هلاکت در دنیا و آخرت بدانند.

شفاعت یعنی چی ؟
شفاعت عبارت است از : جمع شدن شفیع با مشفوع (یعنی شفاعت کننده با کسی که برای او شفاعت شده) در دعا و سوال. شفیع به معنی جفت است ، شفاعت یعنی انسان خود را با طرف مقابل ، در حاجت خواستن جفت کند ، تا با وی در خواستن حاجت از خداوند گرد آید.
شفاعت خواستن به وسیله انبیاء و اولیاء ، مثل اینست که از یکی از مقربان درگاه امیری بخواهی تا تو را در کاری که با او داری یاری دهد و همراهی کند.

آیات دیگر مانند آیه « لا یَملِکونَ الشَّفاعهَ اِلّا مَن اَتَّخَذَ عِندَ الرَّحمنِ عهداً » و آیه « لا یَشفَعُونَ اِلّا لِمَن ارتضی » نشان می دهد که شفاعت برای کسی است که پیمانی از خدا گرفته و مومنان نیز شفاعت می نمایند و دیگر اینکه شفاعت بعد از اجازه و رضای خداوند متعال است و اگر شفاعت آنها شرک بود ، دیگر اجازه و رضای خدا معنی نداشت.
در سوره یوسف آیه 97 از زبان فرزندان یعقوب می خوانیم « ای پدر ما ! برای ما از خدا آمرزش بخواه تا خدا گناه ما را بیامرزد که ما خطاکار بوده ایم. » و در آیه بعد حضرت یعقوب می فرماید : « از خدایم برای شما مغفرت طلب می کنم. »

و همینطور آیات زیاد دیگری که پیرامون مسئله شفاعت ، معنای واقعی آنرا روشن می کند و شما می تونید در کتاب « فرقه وهابی و پاسخ شبهات آنها » از مرحوم دوانی اونها رو مطالعه کنید .